Na báid.

Nílim chun an leabhar go léir a athscríobh amach anseo, ach ba mhaith liom cúpla nótaí a chuir síos maidir leis an cineál bád seo.

Tar éis an Gorta Mhór, thosaigh muintir Inis Uí Drisceoil ag gliomadóireacht timpeall cósta an taobh thiar theas. Úsáidtear báid beaga le seol cleite amháin ar dtús ach de réir a chéile do thógadar báid níos mó agus d'athraigh siad an rige go slúpaí le seol mór geaifil. Ag an deiridh do bhí an cuid is mó na báid idir 22 troigh agus 24 troigh ar fad, agus b'fhéidir dhá thonna go leith meáchain.

Sa chéad scór bliain an naoú aois déag (nó mar sin), do bhí na gliomadóirí ag úsáid potaí déanta as brilleoga. Do bhí breis is céad póta acu sa bhád ag an am. De gnáth bhí triúr sa criú. Chuadar amach ag iascach ar feadh suas le sé seachtain (nó níos mó) ag an am ach do thánadís isteach go Ceann tSáile nó An Cóbh ag an deiridh seachtaine chun na gliomaigh a dhíol.

Do bhí saol án-chrua ag na mairnéalaigh seo. Chónaigh siad i gceann an báid faoi píosa canbhás dá raibh ainm "teabhall". Uaireanta d'úaiseádtar an teabhall mar sheol breise, dá bhrí sin an t-ainm "Towelsail Yawl".

Do bhí an-chuid eolais muirí ag na sean-iascairí seo, agus piseoga chomh maith.

Scaip an tionscal seo ó Inis Uí Drisceoil go dtí áiteanna eile timpeall Loch Trasna, Cléire ina measc ach tar éis Cogadh Domhanda a Dó do bhí athrú mhór ann. Thosaigh bádóirí ag baint feidhm as inneall agus chuir siad an ruaig ar na crainn agus seolta. Ní raibh ach duine nó beirt sa chriú anois agus níor fhan siad amuigh ar an bhfarraige chomh fada a thuilleadh. D'athraigh cruth agus tomhas na báid freisin, mar gheall ar na n-inneall. B'in deiridh leis na Towelsail Yawls go dtí gur aimsigh Nigel Towse an Hanorah sa chlábar gar leis An Scoil.

D'aimsíos an podchraolta seo trí thimpiste inniu (02/03/2017), is fiú éisteacht leis, cliceáil ar an bhfótagraif thíos..