Tar éis dhá bhliain ag maothú sa bhairille fán ngrian, ceapaim go raibh an coirt ag coipeadh beagáinín agus do bhí píosa uanán ann ar bharr an t-uisce.
N'fheadar an bhfuil sé go maith nú a mhalairt go raibh an coirt san uisce chomh fada san, ach glacaim ná fuil sé normálta é a dhéanamh mar san.
Lasas tine fé bairille cruach lena théamh suas, agus isteach leis an 'anraith' ansan.
Do bhí boladh neamhghnách ón meascán. Boladh ait ach beagáinín milis, agus saghas taitneamhach.
Dar le Cormac Levis, nuair a bheadh na hiascairí gliomaigh ag coirtiú a chuid seolta fadó, d'úsáididís im sa meascán. Nílim cinnte cén fáth, ach b'fhéidir go cabhraíonn sé leis an dathú, ach mar sin féin, cheapas nach raibh aon im ní ba oiriúnaí na Im Achadh Dúin.
Tar éis tamall dó bhí an 'anraith' ag beiriú go bog, agus d'fhágas é ag suanbhruith ar feadh cúpla uair a chloig.
Thugas fé ndeara go raibh an dath sa leacht saghas donn seachas dearg, agus ró-thanaí ceapaim...beagán báiteach.
N'fheadar an raibh sé sin toisc nár scaras dromchla an coirt (an chuid donn) ón stuif dearg taobh istigh, nú an raibh sé donn toisc gur fhágas sa bhairille é ar feadh dhá bhliain. Nú b'fhéidir go simplí nár leanas ar aghaidh ag bruith an meascán sách fada. Tá sé deacair le rá.
Ní dóigh liom gur úsáid na hiascairí áitiúla ócar agus iad ag coirtiú a gcuid seolta, ach úsáidtear é go forleathan in áiteanna eile ag an am.
Cinnte go raibh dath ann anois!
D'aimsíos coinscríofach chun cabhrú leis an bpéinteáil.
Do bhí orainn an seol a iompaigh thart chun an dá thaobh a dhéanamh i gceart.
Ag éirí bréan leis an bpéiteáil, chuireas an seol mhór isteach sa leacht sa bhairille sara leagamair amach ar an talamh é. Do bhí an chuid is mó de déanta mar san, agus chríochnaíomair é leis an strailleán.
Leis sin déanta, ní raibh le déanamh ach iad a chrochadh suas le triomú.
